یادته وقتی با اون دیدمت

پرسیدم چه چیزیش از من بهتره ؟؟؟

گفتی اون دستاشو باز میکنه و بغلم میکنه

کاری که تو ، هیچوقت نکردی

یه طرفه به قاضی رفتی

نفهمیدی دستامو رو سرت گرفته بودم

تا آوار مشکلات وجودتو له نکنه

این ینی محبت بی چشم داشت

حالا تو بمون و آغوشش

خسته ام
از خودم خسته ام
از شما
روزهای بی حوصلگی
شبهای کشدارِ تنهایی
از این شعرهای تکراری
عشق ها
عاشقانه ها
حتی شکست های تکراری
از این حضورهای مترسک وارِ پر از تردید
از امتدادِ مستمر چهار فصلی که از کفِّ ما میروند
بدون هیچ چ چ چ تغییر ... بدون هیچ تغییر
خالی شده ام
خالی میروم
هیچ فکری در سرم نمیماند ... نمیآید که بماند
همین روز هاست که کاغذِ سفیدی به اشتراک بگذارم
فقط با یک امضا
یا چه میدانم
یک شکلک
یکی از این قلب هایی که همه برایِ هم میفرستند
یا دستی که باید تکان بخورد ولی نمیخورد
همین روز هاست که خودم را یک جایی گم کنم
نه ... این بار پشتِ دود سیگار نیست
یا میانِ انبوه واژه های بی سرانجام
یا در سوگِ نیمه رفاقت های گاه و بیگاهی
این بار
در کوچه پس کوچه هایِ کودکیِ کسی
که زود بزرگ شد
نیمه برهنه
عصیانی
شورشی
و با دلی پر بزرگ شد
کسی که این روزها ... عجیب خسته است ..

انتظار
شش حرف و چهار نقطه
کلمه ی کوتاهیست
اما سالها طول خواهد کشید تا بفهمی یعنی چه
کاش منتظرت نبودم
کاش می شد گفت
“یادت مرا فراموش”