ظهر یک روز سرد زمستانی، وقتی امیلی به خانه برگشت، پشت در پاکت نامهای رادید که نه تمبری داشت و نه مهر اداره پست روی آن بود. فقط نام وآدرسش رویپاکت نوشته شده بود. او با تعجب پاکت را باز کرد و نامه ی داخل آن راخواند:

ادامه داستان در ادامه مطلب

در آغوش خــــدا گریستم تــا نوازشم کند...

پـرسید : فرزندم پس آدمت کو ؟؟

اشک هایم را پـاک کـــردم و گفــــتم : در آغوش حـــوای دیگریـست.

خدایا تو با من بمان!!!!

که محتاج ماندن خلقت نباشم!!!

آمین!!!!

سلام به کسی که تو دلم درخشید

من دیگه دوستت ندارم ببخشید

بهتره که نپرسی علتش رو

چون که خودت ندادی فرصتش رو

بهتره این نامه ی آخر باشه

فکر کنم این واسه ما بهتر باشه

من واسه اون کسی که دوست ندارم

نمیتونم شاخه ی گل بیارم

بین تو و اون روزا کلی فرقه

تو آسمونت پر رعد و برقه

نه مهربونی ٬ نه واسم میخندی

هر دری رو من میزنم میبندی

کو اون همه شعرای عاشقونه

کی بود بهم میگفت سلام بهونه

نه صحبت از سلام بهونه ای نیست

پرنده اینجاست ولی دونه ای نیست

تسبیح نیستم اما
نفسم را به شماره انداخته است
شوق لمس دست های تو...